პარანაზალური სინუსიტები

ცხვირი და მისი დამატებითი წიაღები ანატომიურად და ფნქციურად ერთიან სისტემას წარმოადგენს. აღნიშნულიდან გამომდინარე, ცხვირის ღრუში განვითარებულ ყოველგვარ ცვლილებას,  მოჰყვება რეაქციული მოვლენები დანამატ ღრუებში.

ცხვირის ღრუს ყოველი დაავადება, (იქნება ეს სურდო და საერთოდ რესპირაციული დაავადებები,  ცხვირის უცხო სხეულები, ქრონიკუი ანთებითი პროცესი თუ სიმსივნე) აუცილებლად გამოიწვევს ცვლილებებს დანამატ ღრუებში. ეს ცვლილებები კი, თავის მხრივ, შესაძლოა ამა თუ იმ პარანაზალური სინუსის პათოლოგიად გარდაიქმნას. 

ბგერა და მისი ძირითადი თვისებები

ბგერა და მისი ძირითადი თვისებები

ბგერა არის დრეკადი გარემოს ნაწილაკების რხევითი მოძრაობა, რომელიც ტალღისებურად ვრცელდება აირად, თხევად და მყარ გარემოში. ის მოქმედებს სმენის ორგანოზე და მასში იწვევს სუბიექტურ შეგრძნებას.

სმენის ორგანოს ფიზიოლოგია; სმენითი აღქმის თეორიები

შიგნითა ყური (auris interna)

შიგნითა ყური auris interna მდებარეობს საფეთქლის ძვლის პირამიდის სისქეში, იგი ერთი მხრივ ლაბირინთის კედლით და მასში დართული ხვრელებით დაკავშირებულია დაფის ღრუსთან, ხოლო მეორე მხრივ - ქალას ღრუსთან, ქალას უკანა ფოსოსთან. 

შუა ყური (auris media)

ყურის აგებულების თავისებრებანი ბავშვთა ასაკში და მათი კლინიკური მნიშვნელობა

ადამიანის ჩანასახს ყველაზე ადრე უვითარდება შიგნითა ყური, შემდეგ შუა ყური და, ბოლოს – გარეთა ყური. შიგნითა ყურის განვითარებისას თავდაპირველად წარმოიქმნება ვესტიბულური აპარატი, მოგვიანებით კი - კოხლეური.

 გარეთა ყურის აგებულების თავისებურება ბავშვთა ასაკში 

ახალშობილის ყურის ნიჟარას, მოზრდილისგან განსხვავებით, მომრგვალო ფორმა აქვს (3,4x2,5 სმ).  უკვე 1–ელ წელს მისი სიმაღლეში ზრდა შესამჩნევი ხდება (აღწევს თითქმის 5 სმ) სიგანეში კი უმნიშვნელოდ მატულობს. 15 წლის ასაკში იგი აღწევს მოზრდილის ზომებს და ფორმას, იმ განსხვავებით, რომ შედარებით უმნიშვნელოდაა განვითარებული ყურის ბიბილო, რომელიც მოხუცებულობამდე იცვლის ზომასაც და ფორმასაც.

გარეთა ყური (auris externa)

გარეთა ყურის (auris externa) შემადგენლობაში შედის:
1. ყურის ნიჟარა (auricula)
2. გარეთა სასმენი მილი (meatus acusticus externus) - ის ქმნის ძაბრისებრ ჩაღრმავებას და ბგერით ტალღებს მიმართავს დაფის აპკისკენ.

საფეთქლის ძვალი (Os temporale)

საფეთქლის ძვალი (Os temporale) ერთ-ერთი ყველაზე რთული აგებულების ძვალია. მისი აღნაგობის სირთულე განპირობებულია ფუნქციური მრაფალფეროვნებით.
საფეთქლის ძვალი წყვილი ძვალია და მონაწილეობს როგორც ქალას ფუძის (პირამიდული ნაწილი), ასევე ქალასარქველის შექმნაში (ქიცვის ნაწილი).
საფეთქლის ძვალი მიეკუთვნება ჰაეროვან ძვლებს, მის სიღრმეში დაფის ღრუსა და დვრილისებრი უჯრედების არსებობის გამო.

აკრომეგალია და გიგანტიზმი

აკრომეგალია და გიგანტიზმი მძიმე, ქრონიკული ნეიროენდოკრინული დაავადებებია, რომლებიც ვითარდება სომატოტროპინომის (ჰიპოფიზის ადენომის) დროს ზრდის ჰორმონის ჭარბი პროდქციის შედეგად.

ეს ორი დაავადება არის ერთი და იგივე პათოლოგიური პროცესის ასაკობრივი ვარიაციები, რომლის კონკრეტული კლინიკური გამოვლინებებიც განისაზღვრება ოსტეოგენეზის დასრულების ხარისხით.

აკრომეგალია, როგორც დამოუკიდებელი ნოზოლოგიური ერთეული  1886წელს გამოიყო. ამ დრომდე ის განიხილებოდა, როგორც სიმაღლის ანომალია, თუმცა მრავალ შემთხვევაზე დაკვირვებამ აჩვენა რომ აკრომეგალია არ არის თანდაყოლილი დაავადება და მისი განვითარება დაკავშირებულია ჰიპოფიზის სიმსივნესთან. ზრდის ჰორმონის მომატებულ სეკრეციას ბავშვებსა და მოზრდილებში მივყავართ გიგანტიზმის განვითარებამდე, რომლის დროსაც აღინიშნება ჩონჩხის ძვლების პროპორციული ზრდა. ადეკვატური მკურნალობის არარსებობისა და დაავადების ხანგრძლივი მიმდინარეობისას, ასეთ პაციენტებში ჩნდება აკრომეგალიის ნიშნები.

პათოფიზიოლოგიური კვლევის მეთოდები

პათოფიზიოლოგიური კვლევის ძირითადი მეთოდი, პათოფიზიოლოგიური პროცესის, დაავადების მოდელირებაა. კვლევის დროს სპეციალისტი იყენებს შემდეგ მეთოდებს: 

1. ექსპერიმენტი ცოცხალ ობიექტებზე – პათოლოგიური პროცესების და დაავადების მოდელირება სხვადასხვა ცხოველზე (მათ ორგანოებზე, ქსოვილებზე, უჯრედებზე და სუბუჯრედულ სტრუქტურებზე), შემდეგ კი განვითარებული დარღვევების ექსპერიმენტული თერაპია. ექსპერიმენტი საშუალებას გვაძლევს დავაკვირდეთ პათოლოგიური პროცესების განვითარებას დინამიკაში, ასევე შეგვიძლია ორგანიზმზე ისეთი ზემოქმედება, რომელიც დაუშვებელია კლინიკაში, მაგ: ტრავმა, რადიაციული დასხივება, ახალი სამკურნალო საშუალებების გამოცდა და სხვ. აღსანიშნავია, რომ დაავადების

ღვიძლი

ღვიძლი (hepar) ადამიანის ორგანიზმის ყველაზე დიდი ჯირკვალია. მოზრდილებში მისი წონა დაახლოებით 1.5კგ-ია.  ცოცხალი ორგანიზმის ღვიძლის წონა ბევრად მეტია, რადგან იგი დიდი რაოდენობით სისხლს შეიცავს, ამავე მიზეზით, ცოცხალი ორგანიზმის ღვიძლი წითელი ფერისაა,  სიკვდილის შემდეგ კი იღებს მოყავისფრო შეფერილობას.